Afgelopen weken hebben we in verschillende blogs van alles verteld over een burn out. In deze blog legde ik uit wat het precies is en hoe je een burn out krijgt. In deze blog vertelde ik hoe je het kunt voorkomen. En in deze blog hoe je van een burn out geneest. Nu heb ik voor deze blogs verschillende bronnen toegepast, aangezien ik (gelukkig) geen burn out heb of heb gehad. Maar juist met dit soort onderwerpen kunnen persoonlijke verhalen en ervaringen veel meer betekenen. Helemaal wanneer je niet bewust bent van een burn out, en de signalen niet herkent. Na het plaatsen van de blogs kregen wij verschillende persoonlijke verhalen toegestuurd. Heel fijn, en dank daarvoor. In deze blog deelt Bianca haar verhaal. Hoe belandde zij in een burn out en hoe gaat het nu met haar?
Persoonlijk burn out verhaal
Bianca: “Ik had alles; een baan met onbepaald contact, een eigen huis, relatie. Precies zoals ‘het moet’. Elke zomer ging ik op reis van mijn opgespaarde geld en de rest van het jaar werkte ik (met uitzondering van de schoolvakanties). In die zomer vertrok ik naar Nepal voor vrijwilligerswerk en om rond te reizen. Ik werkte met 3 jaar oude kinderen op een school en woonde bij een Nepalese familie. Zij hadden het goed in verhouding tot de bevolking en ik had dan ook niks te klagen. Ik heb me verbaasd over de omstandigheden op die school, maar heb het met zoveel liefde gedaan en genoten. Nepal heeft een speciale plek in mijn hart. Uiteindelijk heb ik nog 1,5 week rondgetrokken en de meest mooie plekken gezien. Ik zat bovenop een berg onder duizenden prayerflags en voelde me zielsgelukkig. Ik had voor het eerst een reis helemaal alleen gedaan en besefte me hoe sterk ik was. Ik kon de hele wereld aan. Om de reis nog mooier af te sluiten ontmoette ik een waanzinnige man, die al mijn visies overhoop gooide (met liefdevolle bedoeling natuurlijk). Terug in Nederland had ik de intentie om mijn leven 180 graden om te gooien. Ik wilde nog maar 1 jaar werken, wilde mijn huur zo snel mogelijk opzeggen om te gaan sparen en was plannen aan het maken om te gaan reizen en werken in Azie. Ik geloofde dat mijn ‘hulp’ meer nodig was in Azie. Ik was druk bezig met plannen maken, nadenken en zelfs piekeren over wat ik wilde gaan doen. Ik droomde vaak over vliegtuigen en luchthavens.
Op werk besprak ik wat ik wilde, maar ik wilde blijven werken. Ik wilde al mijn geld sparen om mee te nemen. Daarnaast was en ben ik erg gek op mijn groepje kinderen. Ik begon te merken dat ik wat rommeliger werd, ik vergat afspraken of was er gewoon niet bij met m’n hoofd. Mijn energie ging alle kanten op. Ik had een week lang dat ik letterlijk hyper was (en ik drink geen koffie). Ik was vrolijk, rende en huppelde door de school heen. Mijn energie level was letterlijk torenhoog en ik wist niet zo goed wat ik er mee moest. Ik liet ook dingen uit m’n handen vallen of was erg gehaast. Daarna kwam er een week dat ik me afsloot, het voelde alsof er een hele dikke muur om me heen zat. Ik kon niet lachen en sprak amper. Ik kon nog van de kinderen en ouders genieten, maar buiten dat had ik geen energie meer over. Ik voelde me zo zwaar, down en verdrietig van binnen.
Slecht slapen…
Deze weken wisselden elkaar af. Van hyper naar down. Mijn slaap was inmiddels ook ver te zoeken. Ik sliep amper. Hele korte nachten, veel wakker worden en wakker liggen. Ik werd steeds rommeliger op werk, had geen puf meer, maar weigerde om hieraan toe te geven. Ook voelde ik steeds meer angst en paniek, al had ik toen geen idee hoe ik die gevoelens moest omschrijven, pas later kon ik dit zo benoemen. Ik was bang voor dat ik nooit op mijn pad zou uitkomen, dat ik nooit zou kunnen reizen, bang voor de wereld om me heen.
Na een paar maanden, kwam ik op een vrijdag avond thuis en het enige wat ik kon doen was huilen en ik was zo bang. Ik heb het hele weekend liggen huilen en was zo blij dat mijn zusje uiteindelijk even langs kwam en even m’n gedachten kon verzetten. Ik voelde me angstig en bang. Maandag ochtend stapte ik toch weer op de fiets naar werk en m’n baas was er niet. Ik wilde zo graag met hem praten. Ik ben toch de klas in gestapt en heb de ochtend gedraaid met de kinderen. Ik zat huilend in de kring weet ik nog. De kinderen waren zo lief en ik kreeg veel knuffels. Ik heb de kinderen alleen verteld dat ik me verdrietig voelde. Zodra het lunch tijd was, kwam een collega naar me toe en ze vroeg hoe het ging. Ik brak, ik kon niet meer. Ik sprak voor het eerst uit dat ik hier niet meer wilde zijn voor een poosje. Ik moest rusten. Mijn baas kwam eraan en hij bevestigde me en vertelde me dat ik naar huis moest. Rusten, slapen en naar de bedrijfsarts.
Ik fietste naar huis, belde huilend m’n zusje en vriendin op en dook in bed. Die hele week heb ik zoveel geslapen. Een paar dagen later zat ik bij de bedrijfsarts en ik herinner me dat hij me de vraag stelde: ‘voel je je alleen?’. Op dat moment zei ik ‘nee’ omdat ik dat als falen zag. Maar ja, ik voelde me alleen. Hij stuurde me naar de psycholoog en gaf me als opdracht 2 keer per 1,5 uur uit het huis te gaan. Dat advies heb ik opgevolgd. Na een maand startte ik bij de psycholoog en we begonnen een lang proces. Na een paar maanden kwam ik weer op school. Eerst alleen lunchen en stap voor stap werk opbouwen. Ik ben zo dankbaar voor die tijd. Mijn baas gaf me alle tijd en ruimte. Ook tijd voor gevoel. Zij heeft me zo op de juiste manier gesteund in de stappen en ik voelde me zo welkom bij haar en op school. Ik had de tijd voor mezelf en tijd om mijn grenzen te ontdekken. Uiteindelijk heb ik toch mijn baan opgezegd en woon ik inmiddels in Australie, maar dat is weer een heel ander verhaal;)
Persoonlijk advies
Wat ik wil meegeven vanuit mijn verhaal en ervaring is luister naar je gevoel. Spreek je gevoel uit! Naar jezelf, naar je collega’s. Ook heeft iedereen het altijd over jouw grenzen bewaken, maar vind die grenzen eerst maar eens. Ik had geen idee wat mijn grenzen waren. Door me meer bewuster van mezelf en mijn gevoel te worden, kon ik mijn grenzen ook steeds meer ontdekken. Ook wil ik meegeven in het ‘terug kom’ proces op werk, neem je tijd. Neem genoeg tijd, anders moet je weer twee stappen terug later. Daarnaast zorg voor een goed contact met jouw baas of leidinggevende. Zorg dat het iemand is waarmee je je vertrouwd voelt en waarin je open kan zijn.
Als laatste, vraag je af of deze baan wel echt is wat je wilt? Of ligt er iets anders voor je klaar wat veel beter bij jouw past?”
Liefs, Bianca
Dank je wel Bianca, voor je persoonlijke verhaal. Wil jij ook jouw verhaal delen op I Love Health, stuur dan een berichtje aan info@ilovehealth.nl.
x Mirte & Daisy
Geef een reactie