Report || Rinjani Vulcano Trekking Lombok

Eigenlijk weet ik niet zo goed waar te beginnen met dit verhaal. Zoals beloofd schrijf ik tijdens mijn reis door Zuidoost-Azië ook over alle healthy hotspots die ik tegenkom en de actieve dingen, zoals surfen en yoga. In het kader daarvan wil ik ook over de Rinjani Vulkaan toch in Lombok vertellen. Maar, to be honest, op dit moment ben ik (nog) niet bijster enthousiast. Ik ben namelijk volledig uitgeput, zelfs na 12 uur slaap, en ik heb de ergste spierpijn uit mijn leven en dat in elke spier. Maar, daar tegenover staat dat ik ook mega trots ben dat ik dit gedaan heb! Daarom toch het verhaal.

Ik verblijf sinds afgelopen donderdag op de Gili eilanden, 3 kleine paradijselijke eilandjes vlakbij Lombok. Om precies te zijn op Gili Trawangan (daarover in een volgende blog meer). Ik had voordat ik op reis ging al in mijn hoofd om naar Lombok te gaan en daar de Rinjani vulkaan te beklimmen. Op Gili T. werd op elke straathoek deze tour aangeboden, dus na wat onderhandelingen was het geboekt! Ik ga de Rinjani beklimmen in een 2 dagen-1 nacht toer (3 dagen kan ook, maar dit leek me toen nog wat te veel van het goede)!

’s Ochtends om 6.45 werd ik bij de boot verwacht. Een boot vol locals en ik gingen in alle vroegte richting Lombok. Daar opgepikt met paard en wagen en naar een cafeetje gebracht voor een ontbijtje en uitleg over de tour. Mijn groep bleek te bestaan uit een Nederlands stelletje, nog 2 stellen, een Deen en een Koreaan. Allemaal leuke, jonge mensen. Toen bleek dat ik de enige was die voor de 2 daagse tour had gekozen (zij allemaal 3 dagen), besloot ik om te boeken tot 3 dagen. De groep leek me leuk en gezellig, so why not. En ik wil geen pussy zijn. Dat ook. haha. Je gaat bij de 3 daagse nog iets verder omhoog, maar het mooiste uitzichtpunt bereik je ook al bij de 2 daagse tour. Na een mega karig ontbijtje (hoe moet ik hierop een berg beklimmen!?), gingen we naar ‘basecamp’ onderaan de vulkaan. Hier lieten we onze grote backpacks achter, kregen we een zaklamp, onze eigen gids en een aantal porters. Dit zijn jonge gasten die alle spullen naar boven sjouwen: tenten, matjes, eten voor 3 dagen, kookstelletje, water, etc. Respect voor deze mannen. Echt ongelofelijk hoe ze dit doen. Wij droegen wel zelf onze rugzak met warme kleding, tandenborstel, camera, etc. Uiteraard zo min mogelijk… het moest immers ook omhoog! Hierna was het tijd voor de tour.

Om eerlijk te zijn had ik totaal geen voorstelling van de trekking. Ik heb van een vriendinnetje gehoord dat het pittig was, maar erg leuk en mooi. Verder werd me verteld dat het koud kon zijn ’s avonds hoog op de berg, dus neem warme kleding mee. Daarom had ik een lange broek en 2 truien. Moest genoeg zijn, aldus de gids. Nu, een dag na de trekking vraag ik me af of ik wel dezelfde vulkaan heb beklommen. Mijn ervaring was toch wat anders…

We starten de tour op 100 meter hoogte. Het eerste half uur wist ik even niet wat me overkwam. Zweten, zweten en nog eens zweten. Het heetst van de dag, flink stijl omhoog klimmen en een zware rugtas. Waar ben ik aan begonnen? Een reis moest leuk zijn toch? Dit was niet leuk. De eerste meter kletste iedereen nog volop, 10 minuten later hoorde je enkel hijgen en spaarde men liever de krachten voor de klim. Na een uur was onze eerst break. De hele groep was in shock: dit was heftig! De gids sprak vervolgens de bemoedigende woorden: miss Daisy, this is the easiest part…. Oke. Er zit niks anders op: knop om en gaan. Dit gaat behalve een fysieke uitdaging, vooral een mentale uitdaging worden. We vervolgeden onze tour.

De tocht omhoog was echt prachtig. Zonde eigenlijk dat ik vooral naar de grond keek om te zien waar ik mijn voeten neerzette. Het was namelijk geen geasfalteerd pad, maar een aaneenschakeling van los zand, aarde, grind, boomwortels… non stop klimmen en klauteren. De omgeving was prachtig. We liepen door de jungle (regenwoud, oerwoud… geen idee wat het verschil is) en zagen zelfs apen. Te gek!! I luv monkeys! Ik denk dat we elke 1,5 uur ongeveer een stop maakten. Heel fijn, want de beentjes rust geven was geen overbodige luxe.

Na ongeveer 1,5 km in hoogte te zijn gestegen veranderde de natuur. Planten en bomen maakten plaats voor meer open vlaktes. Uitzicht was geweldig! We kwamen op een gegeven moment zelfs boven de wolken. Heel bijzonder. De planning was om rond 17u op de plek aan te komen waar we ons kamp zouden opzetten. Het laatste uur klimmen was een hel. Heel stijl, geen pad of iets wat er op lijkt te bekennen. Dit vroeg om het betere klim- en klauterwerk. Aangekomen op de plak van ons kamp voor die nacht, besloot een deel van de groep om nog 100m hoger te klimmen, zodat we de zonsondergaan bij het meer konden zien. Ik ging ook mee. Deze 100m waren wederom een mega challenge, maar aangekomen bij de top was het absoluut meer dan waard geweest. Wat een fantastisch uitzicht. Beneden ons lag een gigantisch meer met daarin een grote vulkaan. Dit in combinatie met de zonsondergang is by far het mooiste uitzicht dat ik ooit heb gezien in mijn leven. Ik was de helse klim omhoog direct vergeten. Fijn! De foto laat nog niet voor 10% zien hoe mooi het echt is. Je zal dit dus echt zelf een keer moeten doen 😉

Hierna gingen we snel terug naar ons kamp, waar de gids en de porters druk bezig waren met ons avondeten. De tentjes waren inmiddels al door hen opgezet. Het is in Bali/Lombok in een kwartier na zonsondergang donker, en op die bergtop was het direct aardedonker. Heel bijzonder om zo in het donker, bij zaklamplicht, met een groep ‘vreemden’. Behalve het bekijken van de mooiste sterrenlucht die ik ooit heb gezien (incl. vallende sterren!) was er verder natuurlijk weinig te beleven, dus iedereen ging rond 19u al naar bed. En toen begon de hel pas echt.

Het was inmiddels vrij koud geworden door de afgenomen temperatuur en een flinke wind. Een lange broek, trui, vest, paar t-shirts en hemdjes en een sjaal waren niet genoeg. Ik bevroor zowat. Een muts en handschoenen waren serieus niet misplaats geweest. Onze tenten waren opgezet op een soort van open vlakte, vrijwel boven aan de vulkaan. 6 tentjes op een rij, elk voor 2 personen. Ik deelde mijn tent met een Deen. Er lagen matjes klaar, niet dikker dan een euro muntstuk. Die moeite van naar boven slepen hadden ze zich ook kunnen besparen. Verder een dunne slaapzak met capuchon en daar moesten we het mee doen. Ik wurmde mezelf met extra vest van mijn tentgenoot in mijn slaapzak en probeerde met een handdoekje een soort van kussen te creëren. Hmm, dit kon weleens een hele lange nacht worden. Omdat ik doodop was, had ik op dit moment nog wel het idee dat ik kon slapen, ondanks de harde ondergrond. Maar niks was minder waar. We kwamen deze nacht in een soort van orkaanwind terecht. Ongelofelijk hoe hard het waaide. Lag ik daar in mijn tent, op een vulkaan met een wildvreemde. Shit. De wind werd erger en erger en ik was soms echt bang dat we met tent en al die berg af werden afgeblaen. Als klap op de vuurpijl kwamen er ook nog wat wilde honden voorbij… Van 20.00u tot 06.00u lag ik in deze tent en ik heb geen seconde geslapen. Enkel doodsangsten uitgestaan. Ik heb toen besloten dat ik sowieso NIET door zou gaan met deze tocht. Dan maar een afhaker, maar dit ging ik niet doen. De 2^e nacht zou namelijk nog kouder en winderiger zijn. En op 0 uur slaap lijkt het mij niet heel verantwoordelijk weer een lange dag te klimmen naar de top van de vulkaan. Om vervolgens weer een helse nacht te hebben.

Om 6u werden we ‘gewekt’. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat het weer licht was in de ochtend. Ik kwam mijn tent uit voor het ontbijt, maar het huilen stond me nader dan het lachen. Was ik de enige die zich zo slecht voelde? De rest van de groep had ook weinig geslapen, maar wilde nog wel door. Mijn besluit stond: ik wilde echt terug. Ik houd echt wel van een uitdaging, maar het moet wel leuk zijn. Ik wil er wel lol aan beleven. En dit was alles behalve dat. Ik nam afscheid van de groep en ging met één porter naar beneden. De tocht terug was top. Met elke stap werd ik blijer. Het werd weer lekker warm, truien konden uit, korte broek weer aan… top! Ik was zoooo blij met mijn keus om terug te gaan. Onderweg kwam ik een groepje Nederlanders tegen (ze zitten ook overal), waarbij ik aanhaakte. Gezellige boel en voordat ik wist was ik beneden. Het afdalen duurde zo’n 5 uur. Hoewel klimmen zwaarder is, is ook afdalen een flinke belasting voor je spieren, met name je bovenbenen.

Het bereiken van base camp deed me goed. Heel goed! Ondanks dat ik ben ‘afgehaakt’ na 2 dagen, was ik toch super trots. Ik had toch maar mooi 2,5 km in hoogte gestegen in een dag tijd, gekampeerd op een vulkaan, het mooiste uitzicht ever gezien en in een vrij snelle tijd weer afgedaald. Het enige wat ik nu nog wilde was een douche en een bed. En wat bleek later: de rest van mijn groep besloot een uur later ook terug te gaan. Het weer was zo slecht aan de top, dat het te gevaarlijk was… had ik dus echt een goede keus gemaakt!

Nu, 1 dag en 14 uur slaap verder ben ik nog steeds kapot. Wat was dit een uitputtingsslag zeg. Ik denk dat ik maar een luxe hotel ga boeken om goed bij te komen. Heb ik wel verdiend denk ik zo!

Zou ik deze tocht aanraden?! Ja, absoluut. Mijn groep en ik hadden veel pech met het extreme weer. Normaliter is er weinig wind en is het niet zo koud. Dan kun je vast redelijk slapen, zonder dood te vriezen of weg te waaien. De klim is zwaar, heel zwaar. Maar wel te doen. Wie een goede basis conditie en een dosis doorzettingsvermogen heeft, kan dit. Dus vooral doen, want het uitzicht is fantastisch. Dat maakt alle pijn, tijdens en erna, meer dan waard. Gewoon even goed de weersverwachting checken 😉