Eigenlijk weet ik niet zo goed waar te beginnen met dit verhaal. Zoals beloofd schrijf ik tijdens mijn reis door Zuidoost-Azië ook over alle healthy hotspots die ik tegenkom en de actieve dingen, zoals surfen en yoga. In het kader daarvan wil ik ook over de Rinjani Vulkaan toch in Lombok vertellen. Maar, to be honest, op dit moment ben ik (nog) niet bijster enthousiast. Ik ben namelijk volledig uitgeput, zelfs na 12 uur slaap, en ik heb de ergste spierpijn uit mijn leven en dat in elke spier. Maar, daar tegenover staat dat ik ook mega trots ben dat ik dit gedaan heb! Daarom toch het verhaal.
Ik verblijf sinds afgelopen donderdag op de Gili eilanden, 3 kleine paradijselijke eilandjes vlakbij Lombok. Om precies te zijn op Gili Trawangan (daarover in een volgende blog meer). Ik had voordat ik op reis ging al in mijn hoofd om naar Lombok te gaan en daar de Rinjani vulkaan te beklimmen. Op Gili T. werd op elke straathoek deze tour aangeboden, dus na wat onderhandelingen was het geboekt! Ik ga de Rinjani beklimmen in een 2 dagen-1 nacht toer (3 dagen kan ook, maar dit leek me toen nog wat te veel van het goede)!
’s Ochtends om 6.45 werd ik bij de boot verwacht. Een boot vol locals en ik gingen in alle vroegte richting Lombok. Daar opgepikt met paard en wagen en naar een cafeetje gebracht voor een ontbijtje en uitleg over de tour. Mijn groep bleek te bestaan uit een Nederlands stelletje, nog 2 stellen, een Deen en een Koreaan. Allemaal leuke, jonge mensen. Toen bleek dat ik de enige was die voor de 2 daagse tour had gekozen (zij allemaal 3 dagen), besloot ik om te boeken tot 3 dagen. De groep leek me leuk en gezellig, so why not. En ik wil geen pussy zijn. Dat ook. haha. Je gaat bij de 3 daagse nog iets verder omhoog, maar het mooiste uitzichtpunt bereik je ook al bij de 2 daagse tour. Na een mega karig ontbijtje (hoe moet ik hierop een berg beklimmen!?), gingen we naar ‘basecamp’ onderaan de vulkaan. Hier lieten we onze grote backpacks achter, kregen we een zaklamp, onze eigen gids en een aantal porters. Dit zijn jonge gasten die alle spullen naar boven sjouwen: tenten, matjes, eten voor 3 dagen, kookstelletje, water, etc. Respect voor deze mannen. Echt ongelofelijk hoe ze dit doen. Wij droegen wel zelf onze rugzak met warme kleding, tandenborstel, camera, etc. Uiteraard zo min mogelijk… het moest immers ook omhoog! Hierna was het tijd voor de tour.
Om eerlijk te zijn had ik totaal geen voorstelling van de trekking. Ik heb van een vriendinnetje gehoord dat het pittig was, maar erg leuk en mooi. Verder werd me verteld dat het koud kon zijn ’s avonds hoog op de berg, dus neem warme kleding mee. Daarom had ik een lange broek en 2 truien. Moest genoeg zijn, aldus de gids. Nu, een dag na de trekking vraag ik me af of ik wel dezelfde vulkaan heb beklommen. Mijn ervaring was toch wat anders…
We starten de tour op 100 meter hoogte. Het eerste half uur wist ik even niet wat me overkwam. Zweten, zweten en nog eens zweten. Het heetst van de dag, flink stijl omhoog klimmen en een zware rugtas. Waar ben ik aan begonnen? Een reis moest leuk zijn toch? Dit was niet leuk. De eerste meter kletste iedereen nog volop, 10 minuten later hoorde je enkel hijgen en spaarde men liever de krachten voor de klim. Na een uur was onze eerst break. De hele groep was in shock: dit was heftig! De gids sprak vervolgens de bemoedigende woorden: miss Daisy, this is the easiest part…. Oke. Er zit niks anders op: knop om en gaan. Dit gaat behalve een fysieke uitdaging, vooral een mentale uitdaging worden. We vervolgeden onze tour.
De tocht omhoog was echt prachtig. Zonde eigenlijk dat ik vooral naar de grond keek om te zien waar ik mijn voeten neerzette. Het was namelijk geen geasfalteerd pad, maar een aaneenschakeling van los zand, aarde, grind, boomwortels… non stop klimmen en klauteren. De omgeving was prachtig. We liepen door de jungle (regenwoud, oerwoud… geen idee wat het verschil is) en zagen zelfs apen. Te gek!! I luv monkeys! Ik denk dat we elke 1,5 uur ongeveer een stop maakten. Heel fijn, want de beentjes rust geven was geen overbodige luxe.
Na ongeveer 1,5 km in hoogte te zijn gestegen veranderde de natuur. Planten en bomen maakten plaats voor meer open vlaktes. Uitzicht was geweldig! We kwamen op een gegeven moment zelfs boven de wolken. Heel bijzonder. De planning was om rond 17u op de plek aan te komen waar we ons kamp zouden opzetten. Het laatste uur klimmen was een hel. Heel stijl, geen pad of iets wat er op lijkt te bekennen. Dit vroeg om het betere klim- en klauterwerk. Aangekomen op de plak van ons kamp voor die nacht, besloot een deel van de groep om nog 100m hoger te klimmen, zodat we de zonsondergaan bij het meer konden zien. Ik ging ook mee. Deze 100m waren wederom een mega challenge, maar aangekomen bij de top was het absoluut meer dan waard geweest. Wat een fantastisch uitzicht. Beneden ons lag een gigantisch meer met daarin een grote vulkaan. Dit in combinatie met de zonsondergang is by far het mooiste uitzicht dat ik ooit heb gezien in mijn leven. Ik was de helse klim omhoog direct vergeten. Fijn! De foto laat nog niet voor 10% zien hoe mooi het echt is. Je zal dit dus echt zelf een keer moeten doen 😉
Hierna gingen we snel terug naar ons kamp, waar de gids en de porters druk bezig waren met ons avondeten. De tentjes waren inmiddels al door hen opgezet. Het is in Bali/Lombok in een kwartier na zonsondergang donker, en op die bergtop was het direct aardedonker. Heel bijzonder om zo in het donker, bij zaklamplicht, met een groep ‘vreemden’. Behalve het bekijken van de mooiste sterrenlucht die ik ooit heb gezien (incl. vallende sterren!) was er verder natuurlijk weinig te beleven, dus iedereen ging rond 19u al naar bed. En toen begon de hel pas echt.
Het was inmiddels vrij koud geworden door de afgenomen temperatuur en een flinke wind. Een lange broek, trui, vest, paar t-shirts en hemdjes en een sjaal waren niet genoeg. Ik bevroor zowat. Een muts en handschoenen waren serieus niet misplaats geweest. Onze tenten waren opgezet op een soort van open vlakte, vrijwel boven aan de vulkaan. 6 tentjes op een rij, elk voor 2 personen. Ik deelde mijn tent met een Deen. Er lagen matjes klaar, niet dikker dan een euro muntstuk. Die moeite van naar boven slepen hadden ze zich ook kunnen besparen. Verder een dunne slaapzak met capuchon en daar moesten we het mee doen. Ik wurmde mezelf met extra vest van mijn tentgenoot in mijn slaapzak en probeerde met een handdoekje een soort van kussen te creëren. Hmm, dit kon weleens een hele lange nacht worden. Omdat ik doodop was, had ik op dit moment nog wel het idee dat ik kon slapen, ondanks de harde ondergrond. Maar niks was minder waar. We kwamen deze nacht in een soort van orkaanwind terecht. Ongelofelijk hoe hard het waaide. Lag ik daar in mijn tent, op een vulkaan met een wildvreemde. Shit. De wind werd erger en erger en ik was soms echt bang dat we met tent en al die berg af werden afgeblaen. Als klap op de vuurpijl kwamen er ook nog wat wilde honden voorbij… Van 20.00u tot 06.00u lag ik in deze tent en ik heb geen seconde geslapen. Enkel doodsangsten uitgestaan. Ik heb toen besloten dat ik sowieso NIET door zou gaan met deze tocht. Dan maar een afhaker, maar dit ging ik niet doen. De 2e nacht zou namelijk nog kouder en winderiger zijn. En op 0 uur slaap lijkt het mij niet heel verantwoordelijk weer een lange dag te klimmen naar de top van de vulkaan. Om vervolgens weer een helse nacht te hebben.
Om 6u werden we ‘gewekt’. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat het weer licht was in de ochtend. Ik kwam mijn tent uit voor het ontbijt, maar het huilen stond me nader dan het lachen. Was ik de enige die zich zo slecht voelde? De rest van de groep had ook weinig geslapen, maar wilde nog wel door. Mijn besluit stond: ik wilde echt terug. Ik houd echt wel van een uitdaging, maar het moet wel leuk zijn. Ik wil er wel lol aan beleven. En dit was alles behalve dat. Ik nam afscheid van de groep en ging met één porter naar beneden. De tocht terug was top. Met elke stap werd ik blijer. Het werd weer lekker warm, truien konden uit, korte broek weer aan… top! Ik was zoooo blij met mijn keus om terug te gaan. Onderweg kwam ik een groepje Nederlanders tegen (ze zitten ook overal), waarbij ik aanhaakte. Gezellige boel en voordat ik wist was ik beneden. Het afdalen duurde zo’n 5 uur. Hoewel klimmen zwaarder is, is ook afdalen een flinke belasting voor je spieren, met name je bovenbenen.
Het bereiken van base camp deed me goed. Heel goed! Ondanks dat ik ben ‘afgehaakt’ na 2 dagen, was ik toch super trots. Ik had toch maar mooi 2,5 km in hoogte gestegen in een dag tijd, gekampeerd op een vulkaan, het mooiste uitzicht ever gezien en in een vrij snelle tijd weer afgedaald. Het enige wat ik nu nog wilde was een douche en een bed. En wat bleek later: de rest van mijn groep besloot een uur later ook terug te gaan. Het weer was zo slecht aan de top, dat het te gevaarlijk was… had ik dus echt een goede keus gemaakt!
Nu, 1 dag en 14 uur slaap verder ben ik nog steeds kapot. Wat was dit een uitputtingsslag zeg. Ik denk dat ik maar een luxe hotel ga boeken om goed bij te komen. Heb ik wel verdiend denk ik zo!
Zou ik deze tocht aanraden?! Ja, absoluut. Mijn groep en ik hadden veel pech met het extreme weer. Normaliter is er weinig wind en is het niet zo koud. Dan kun je vast redelijk slapen, zonder dood te vriezen of weg te waaien. De klim is zwaar, heel zwaar. Maar wel te doen. Wie een goede basis conditie en een dosis doorzettingsvermogen heeft, kan dit. Dus vooral doen, want het uitzicht is fantastisch. Dat maakt alle pijn, tijdens en erna, meer dan waard. Gewoon even goed de weersverwachting checken 😉
Misschien een late reactie. ik ben Wekke (Belg van origine) en heb de Rinjani trekking (2 dagen 1nacht) enkele weken terug tot een goed einde gebracht (heb de top gehaald), wij hadden geluk dat het weer wel goed was, de nacht voordien was niemand naar de top gekunnen wegens te slechte weersomstandigheden. Ik kan je verhaal over de beklimming naar de kraterrand alleen maar bevestigen, zo zwaar maar de weg naar de top dat is niet te beschrijven. Ik heb op Kilimanjaro geweest en Mount Kilibalu, beiden een pak hoger maar Rinjani was veruit de zwaarste. Ik ben een fervent sporter maar zo diep ben ik nooit moeten gaan. 10x gestorven maar uiteindelijk net voor zonsopgang boven geraakt. En ja de gedachte van waarom doe ik komt dikwijls voorbij, maar de beelden die je te zien krijgt vergeet je nooit, zo mooi, onbeschrijfbaar. Nog nooit zo leeg en stram geweest, 6 dagen spierpijn maar die vergeet je, de beelden en de ervaring blijven levenslang. Grtjs. Wekke.
Ps. Tijdens mijn terugtocht naar het startpunt kwam ik ontzettend veel mensen tegen die met de beklimming bezig waren. De enige gedachte naar hen toe was “jullie weten absoluut niet wat jullie te wachten staat”.
Begin er niet aan als je niet getraind bent.
hahaha! ja jeetje, wat een klim he. Maar wat knap dat je ‘m hebt uitgelopen/geklommen! Super goed. Nu vind ik het nog meer balen dat ik het niet gehaald heb… jammer! Wie weet doe ik nog eens een poging… thnx for sharing!
Wat een mooi verslag! Ben ook van plan om deze trekking te gaan doen vanaf Gili T. Maar ik vroeg me alleen net als Elisah af wat je met je overige bagage hebt gedaan.. heb je dat achtergelaten op de gilis en alleen je daypack meegenomen of laat je dit achter op lombok in een hotel? Ben benieuwd!
Hi Ella,
Ik heb mijn overige bagage in het basecamp laten staan. Dus gewoon op Lombok, onder aan de vulkaan. En dan met een klein tasje (met warme kleren!!) omhoog!
Veel succes 🙂
groetjes
Daisy
Ik heb de tocht vorig jaar ook gedaan. De volle 3 dagen. Wel in omgekeerde richting. Een volledige dag tot op de kam van de vulkaan in volle zon en vloekend dat ik dat nooit meer zou doen. Om dan om 1u ’s nachts op te staan om de uiterste top zelf te beklimmen (optioneel), maar ik moest en zou helemaal boven geweest zijn. Mentaal en fysiek was ik compleet kapot. De laatste 100 meter in het lavazand en losliggende rotsblokken was om van dood te gaan. En grotendeels in het donker. Datzelfde stuk terug afdalen was ook niet zo simpel. Mezelf constant afvragend hoe ik dat in godsnaam omhoog geklommen had. Om 8u terug op de kam, even ontbeten en dan 9 u afgedaald tot aan het kratermeer. Mijn knieën waren volledig opgezwollen en mentaal zat ik er ook stilaan onderdoor. Nacht 2 om 4u opgestaan om langs het meer weer enkele uren omhoog te klimmen. Om dan na lang klimmen langs het regenwoud af te dalen.
En ik heb ook, zonder zever, nog nooit zo’n stijfheid ervaren als toen. Ik kon 3 dagen met moeite stappen. Ik ben fysiek en mentaal zwaar over mijn grenzen gegaan, mezelf heel wat keren tegen gekomen. Mezelf afgevraagd waarom je jezelf in hemelsnaam zo pijnigt. Maar wat een uitzichten, ervaringen, …. Het was tot nu toe de mooiste ervaring…. en wat was (en nog steeds) ik trots op mezelf ….
Wat een verhaal! Ik zit op dit moment op Bali en wil volgende week richting lombok gaan om de rinjani trekking te doen 2 nachten 3 dagen, maar na je verhaal te hebben gelezen worden dat miss wel 2 dagen en 1 nacht haha. Ik lees dat je vanaf de gilis bent opgehaald met de boot (heel handig, ik dacht dat ik per se op lombok zelf moest overnachten;)) Ik vroeg me alleen af wat je met je overige bagage hebt gedaan.. heb je dat achtergelaten op de gilis en alleen je daypack meegenomen of laat je dit achter op lombok in een hotel?
Ik lees bijna met de tranen in me ogen je blog, ik heb 2 weken terug de rinjani beklommen, 3 dagen 2 nachten. dezelfde ervaring…. maar wel de 3 dagen afgemaakt, net niet de top kunnen halen.. je mag trots zijn op jezelf deze stap gemaakt te hebben!! ik kan nu na 2 weken pas zeggen dat dit toch wel de zwaarste maar ver uit ook de mooiste ervaring van me leven is geweest!!
AHAHAHAH,ik ga helemaal stuk om je blog. Ik wil alvast wat inlezen voor mijn avonturen in september, en ik moest zo hard lachen om je hilarische beschrijving van die tocht! Ik kan me inderdaad voorstellen dat je er op dat moment heel anders over dacht…
Erg fijn je reisdagboek. Ik ga hier heel veel tips uithalen!
Wauw, ik heb exact dezelfde ervaring. Op dag 2 was ik vastbesloten; Ik ga weer naar beneden!! Die nacht in de tent was echt een hel.. Onze tent kon niet dicht en stortte meerdere keren snachts in. De ratten die om de tent liepen hielpen ook niet echt mee 😉
Het was echt een barre tocht maar ik denk er nog zo vaak aan terug. Het prachtige uitzicht, de lieve mensen en hoe gelukkig je voelt als je weer in het basiskamp terug komt! Wat een ervaring.
Wow! Goed om te horen dat het bij meerdere mensen niet zo soepel ging! MAar inderdaad, wat een ervaring 🙂
Ze zeggen om echt te kunnen ontspannen, moet je eerst goed inspannen. Veel plezier met reizen! Ps tip neem een 7-daagse ‘cruise’ naar Flores. Mooiste ervaring van onze reis door Indonesië. Je kan het boeken bij Bluewater Cruises op Gili T.
Hi Marloes,
Ik zit er over te denken om de 7-dagen cruise te gaan doen, maar heb je een indicatie wat de kosten zijn per persoon? Er staan nergens prijzen… Dank alvast!
Wat een ervaring!! Goed gedaan en mooi geschreven. X
Met een kleine gniffel je hilarisch beschreven blog gelezen. Als ZELFS jij afhaakt dan kan het niet anders dan heavy zijn. Fijn dat je weer veilig op normale hoogte bent! Nog steeds MONKEYtrots 😉 xxxxx
Wat een ontzettend mooi uitzicht! Ik vind het erg goed dat je vast hebt gehouden aan je standpunt om gewoon terug te gaan, ondanks dat de anderen allemaal verder wilden. Daar moet je toch wel heel sterk voor in je schoenen staan. Knap hoor! Ben benieuwd naar je verdere verhalen van je reizen.
Klinkt heftig Daisy, maar ook wel heel erg mooi!
Mooi geschreven, alsof ik er zelf bij was. Verstandig besluit geweest dame.
Geniet van de rest van je trip.
Wow ziet er echt prachtig uit!
En goed dat je voor jezelf de beslissing hebt genomen om niet door te gaan, het klinkt alsof ik al na 10 minuten in huilen was uitgebarsten 😉