Eerder verschenen er al verschillende blogs op ILH over een burn out. In een van de laatste blogs deden wij een oproep of mensen hun verhaal wilde delen. In deze blog deel 1 van het dappere verhaal van Milou over haar burn out.
Ik ben Milou en ik heb ALWEER een burn out.
Sommige mensen herkennen stress. Ze herkennen signalen die aangeven dat ze rustiger aan moeten doen. Sommige mensen herkennen dit bij het zogenaamde “stoplicht” oranje of tenminste rood en doen hier iets mee.
Ik ben Milou en ik beschik niet over dit eigenschap. Ik ben een persoon die houdt van stress, hectiek, pit, snelheid, gespannenheid en anderen altijd bovenaan zetten. Een controlefreak, een perfectionist en een doordauwer. Ik ben het persoon dat een hekel heeft en het zelfs haat om rustig aan te doen en te ontspannen. Ik ga door tot zwart! Ontspannen en rustig aan doen staan voor mij symbool als ziek, zwak en geen ruggengraat hebben.
Zo heb ik jaren geleefd en dat was heerlijk! Altijd lekker druk, een strak schema en vooral keihard werken in zowel mijn werk als voor anderen. Altijd ontzettend prestatiegericht en het onderste van mezelf eruit halen. Niet voelen, of luisteren naar m’n lichaam, maar altijd naar mijn hoofd en gewoon doorgaan. Niks is lekkerder dan zo uitgeteld zijn elke avond en met dat gevoel te gaan slapen. Word je moe? Dan spring je onder de koude douche of ga je nog harder werken, rennen en vliegen.
‘Maar hoe dan?’
Maar dan komt er een punt in je leven dat er een dag komt waarop je ineens, pats boem, out gaat. Dit was in maart 2014 en ik was toen 22 jaar. Je denkt dat je een hartstilstand krijgt en in alles en overal zie je angst en je kunt je hand nog niet eens bewegen om een glas of iets dergelijks op te tillen. Alles is verkrampt en verstijfd. Je kunt niet meer slapen, eten, nadenken of ook maar iets van een prikkel verdragen. Het enige wat ik dacht was dat ik medisch ziek was. Je komt bij de dokter en die geeft aan: je hebt een burn out.
Hahah, ik en een burnout, was mijn reactie. Nee, ik wil bloedprikken! Na de dokter, bloedprikken waar niks uitkomt en de arboarts moet je uiteindelijk tot het besef komen dat je inderdaad een burn out hebt. Maar hoe dan? Ik leef heerlijk zoals ik leef! En ik heb altijd energie voor 20.
Op dat moment dacht ik dat het nooit meer goed zou komen. Ik kon lichamelijk niks meer, maar voelde me in mijn hoofd niet ziek! Mijn hoofd raasde gewoon door met wat ik allemaal deed, maar mijn lichaam deed niks meer, behalve angst afgeven. ‘Ik ben geboren in een te zwak lichaam’ riep ik alleen maar en was boos en teleurgesteld in mijn lichaam.
‘Het liefste wilde ik zo snel mogelijk weer aan het werk’
Ik moest alleen maar lachen en zag de ernst er niet van. Het liefst wilde ik zo snel mogelijk weer aan het werk. En zo gezegd, zo gedaan. Binnen anderhalve maand zat ik weer volledig op mijn plek. Maar zoals ook door de arboarts gezegd: twee maanden later knapte ik nog harder dan de eerste keer en stond ik weer voor zijn deur.
Al met al ben ik na een paar week weer gaan opbouwen met werk en toch tegen het advies van de arboarts in iets sneller dan zijn opbouwschema. Voor de rest voelde ik me weer goed en was ik dus mijn burnout alweer half vergeten en ging ik gewoon weer verder, zoals altijd.
In oktober 2014 ben ik begonnen met mijn nieuwe, rustige baan op een advocatenkantoor met 1 advocaat. Toch bleef ik stress opzoeken in dingen, ook al was dit er niet. Na een paar maanden bleek ik onverwachts zwanger te zijn, voortkomend uit geen vaste relatie. De grond zakte onder mijn voeten vandaan!
Hoe moest ik dit in mijn eentje gaan doen. Vastbesloten ben ik ervoor gegaan en heb ik op 25 september 2015 een prachtig meisje, genaamd Layla, op de wereld mogen zetten. Layla was de eerste vier maanden een huilbaby met extreme last van darmkrampjes met uiteindelijk een ziekenhuisopname als gevolg. Ze huilde zo’n 10 tot 15 uur per dag en sliep s nachts niet langer dan 3 achter elkaar. Dan ben je een alleenstaande moeder en moet je alles alleen doen. Toen Layla 5 maanden was kreeg ik een relatie met iemand waarmee ik al langer goede vrienden was. Maar in april 2016 belande ik opnieuw in een burn out. Gelukkig was mijn partner er vanaf het begin onvoorwaardelijk voor mij en ook voor Layla. Hij heeft zelf co-ouderschap met zijn dochtertje Quincy van toen nog 4 jaar.
Een burn out én een gezin
Nu had ik dus niet alleen een zware burnout, maar ook een gezin en een baby van 5 maand. Dit was ontzettend zwaar. Je zit op een “roze wolk” als je naar je kleine meisje kijkt en de liefde, maar je lichaam is totaal uitgeput. Het is zo oneerlijk en frustrerend dat je in je hoofd nog steeds vrolijk bent en wilt genieten van je gezin, maar je lichaam gewoonweg niet mee kan doen. Ik kon nog geen luier verschonen.
Toen ben ik toch maar weer naar therapie gegaan en besloot deze keer het echt serieus te nemen en nooit weer in een burnout te belanden. Niet alleen voor mezelf, maar vooral ook voor m’n gezin. Het enige dat ik wou was genieten van mijn gezin en m’n lichaam weer gezond krijgen.
‘Dit was het zwaarste punt in mijn leven tot nu toe’
Mijn partner kon op de natuurlijke wijze geen kinderen krijgen. Toen kwamen we in februari 2017 erachter dat ik toch zwanger was geraakt! We waren in de zevende hemel dat het ons toch gegund was en dit moest gewoon zo zijn. Tegelijkertijd besefte ik natuurlijk wel dat het snel was na mijn laatste burnout en ik nog op 70 procent van mijn energie zat lichamelijk en het beter was geweest in verwachting te raken wanneer ik langere tijd volledig hersteld zou zijn geweest.
Na een moeilijke bevalling en lastige start waarbij we allemaal nog wat moesten wennen, ging ik in januari met frisse moed weer aan het werk. Lekker mijn uitlaatklep terug en weer tijd voor mijn werk, waar ik zo van hou. Maar na twee weken knapte ik ineens. Ik kwam thuis van werk en stortte totaal in. Het enige wat mijn lichaam en hoofd afgaven waren uitputting en angst. Nino was toen drie maanden. Je hoofd wil alles, maar je lichaam kan niks. Tot grote schrik werd mijn partner ook nog gevloerd door een total body burn out. Dit was het zwaarste punt in mijn leven tot nu toe. Het enige wat je wil is samen genieten van je prachtige gezin.
Op dit moment is ons gezin gelukkig weer herstellende en ben ik weer op de goede weg. Tweemaal therapie in de week dragen daaraan bij plus het feit dat je goed na gaat denken over je leven en hoe je deze invult. Je krijgt niet voor niks meerdere keren een burnout en een spiegel voorgehouden en de laatste spiegel had ik blijkbaar nodig. Dit gebeurt me nooit weer!
De volgende keer deel 2 van het verhaal van Milou, waarin zij vertelt over wat zij heeft veranderd en hoe zij langzaam maar zeker uit haar burn out komt.
Liefs, Milou en Lindelotte
1 reactie