Ja, ik heb ook wel eens een off day. En die was zo.

Maandagochtend. Het perfecte moment voor deze blog. Eentje uit de oude doos welliswaar. Nog steeds vind ik het heel belangrijk om een realistische kijk te geven op mijn leven. En daar hoort zo nu en dan een off day bij. 2 jaar geleden schreef ik deze blog , die nooit is geschreven als blog. Het waren frustraties die ik  van me af schreef. En vervolgens besloot ik deze met jullie te delen. 

Back in the days…

Toen ik het opgeschreven had, bedacht ik me dat ik dit eigenlijk gewoon op mijn blog moet delen met jullie. Gedeelde smart is halve smart, toch? Vaak genoeg wordt er zo’n perfect wereldje online gecreëerd. Van sixpacks (die ik dus niet heb), perfecte selfies en prachtig gefotografeerde bananabread muffins (maar nooit van die muffintop over de broekrand…) Maar ook in die ogenschijnlijk perfecte leventjes, zijn frustraties en k*tdagen. We gaan even 2 jaar terug. Naar maandag. Ja, maandag was een k*tdag. En ik deel ‘m graag met je. Wie weet is jouw k*tdag dan wat minder k*t. Sorry voor mijn taalgebruik. 😉

Maandagavond

Maandag avond in bed. Ik lees mijn gedragsles in mijn Personal Body Plan app – zie je, daar ga je al. Geen stomende sekssessies. Maar mijn PBP app. Zo spannend is mijn leven niet. De gedragsles heeft de pakkende titel: Crisissituaties. ‘Hey, dat is toevallig’ – dacht ik. Dat was precies vandaag. Alsof de app het wist. Boodschap van de gedragsles: ‘iedereen heeft wel eens een terugval of komt in een crisissituatie terecht. Het gaat erom hoe je hier mee omgaat’. En vervolgens de opdracht:

‘Denk na wat voor jou een typische crisissituatie is. Schrijf dit op en schrijf erbij hoe je zou willen reageren als je weer in zo’n situatie terecht komt. Deel dit met je coach.’

Zo, coach. Heb je effe? Mijn hele dag was een crisissituatie. Mocht je je afvragen aan het eind van dit geklaag of ik wellicht ongesteld was. Nee. Niet eens. Kun je na gaan! Wat ik schreef naar mijn coach:

Mijn off-day

“Crisissituatie? Toevallig vandaag. Ik heb een leuk verhaal voor je. Heb je even? Ik ga proberen je m’n idiote gedachten te laten ‘begrijpen’… Haha. Het was geen mega crisis, in de trant van ‘de wereld vergaat’. Maar het was wel een ontzettende kutdag. Ik zal de situatie even voor je schetsen:

Ik word wakker en kon m’n bed slecht uitkomen – ergste spierpijn ooit. Maar er moest – weer – gesport worden. Dus niet zeiken, eruit. Ik besluit me te wegen. Dat doe ik liever niet, maar zo nu en dan wil je dat van me weten. Dus oké. Heb best een goede week gehad qua voeding en 8730 uur gesport (in werkelijkheid waren het 4 PBP trainingen, 2 zware bokslessen en 1 x yoga – best veel al zeg ik het zelf). xx kg. WTF. Direct chago. (voor jouw informatie: ik was 4 ons zwaarder dan een week ervoor. Waar hébben we het over?). Er gaan alleen maar negatieve gedachten door m’n hoofd. Een selectie: ‘zie je nou wel; mijn lichaam werkt écht niet goed’, ‘mijn verbranding is écht extreem traag., ‘Heb ik überhaupt wel een verbranding?’, ‘Hoe kan ik zo veel sporten en er gebeurt niks?’ 

Ik vind mezelf extreem zielig. Dat begrijp je. Ik ga toch sporten. Want van op de bank zitten is nog nooit iemand strakker geworden. Bloed chago. Dat wel. Ik wil havermout eten, maar eet een appel. Want als ik naar iets anders dan een appel kijk, word ik al dik (één van mijn idiote gedachten). Ik voel dat m’n lijf moe is. Niet goed hersteld. Heb spierpijn. Maar ik ga toch sporten. Ik kan deze week namelijk maar 2 x sporten in Nederland i.v.m. mijn trip naar Noorwegen. Dus ik moet wel. Geen tijd voor spierpijn.

Nou die training ging dus helemaal k*t, dat begrijp je. Geen kracht, slap, honger, chago. Niet de ingrediënten voor een succesvolle training. Ik vind mezelf zielig. Zo zielig dat ik bijna moet janken. Ik zou willen dat dit een grap was, maar nee – dit meen ik dus wel. Ik doe beide sets uit de training maar voor de helft. Lukt niet. Ik wil niet. M’n lip trilt. Doe normaal Dais!!

Ik vind dat ik koffie heb verdiend. Douchen, aankleden, ergens koffie drinken en de krant lezen. Dat wil ik. Ik lees nooit de krant. Maar dit past perfect bij mijn mood. “Cappuccino magere melk please. Heb je niet???” Wat?? Nou, geef me dan maar gewone melk. Ik ben toch al dik. Dat zeg ik niet tegen het arme meisje bij het Vlaamsch Broodhuys. Maar dacht ik wel.

Ik heb eten nodig. Gelukkig heb ik een persontbijtje. Helaas past het ontbijtaanbod niet in de categorie “2 handpalmen eiwit en 2 handpalmen groenten” (wat ik idealiter zou eten). Het was wel erg lekker. Dat is in elk geval iets. Mijn maag is gevuld. Ik word langzaam blij. De donderwolk trekt op. Wat eten niet kan doen he?

Ik baal erna wel als een malle van het ontbijt. Het was heus wel ‘gezond’, maar hoog in kcal en vetten. En de rest van dag blijft een beetje shit. Ik heb stress i.v.m. mijn werk. Heb het veel te druk. En ik baal nog steeds van mijn gewicht t.o.v. de inzet en inspanning van de laatste weken. Wat gaat er mis? En ik baal van m’n mislukte training en ontbijt.

Hierdoor blijf ik de hele dag aan eten denken. Ik wil snaaien. Ben een emotie-eter. Hoi! Dat blijkt maar weer. Ik snoep bij de zoveelste boeklancering een paar dingen (kaasje, kaasstengel, dat werk). En ‘s avonds thuis bezwijk ik en snoep ik wat chocolade en nog wat ‘gezonde snacks’ uit de zoveelste goodiebag. Het is gelukkig allemaal vies, dus ik gooi het na een mini hap gelijk de prullenbak in. Snacks horen ook niet ‘gezond’ te zijn. Tot zo ver mijn dag.

De challenge van de dag

En toen kwam de challenge uit de app: Wat had ik anders moeten doen?

Nou, dat is makkelijk! –> Naar mezelf luisteren. Niet wegen! Of wel wegen maar je niet gek laten maken door een getal (note to myself –> zie deze blog!). En niet gaan sporten, want ik had het nodig om te herstellen. Waarschijnlijk had mijn dag er dan veel beter uitgezien. Conclusie: beter luisteren naar m’n lichaam en me niet uit het veld laten slaan door de weegschaal. Leren dat het tijd nodig heeft en niet binnen no time veel resultaat willen.

Tot zo ver..

Tot zo ver mijn k*tdag. Zoals je ziet, ik wéét wel hoe het moet. Op 30 van de 31 dagen per maand weet ik dat best. Maar zo nu en dan ben ik het ook even kwijt. Die dinsdag werd ik trouwens hartstikke fit en happy wakker. Gewoon de draad weer opgepakt. Niks aan het handje. Schrijf het lekker van je af zou ik zeggen. En deel het met andere, iedereen heeft namelijk wel eens een offday.

Herkenbaar zulke dagen? Let me know in de comments! Gedeelde smart is immers halve smart.

Liefs, Daisy

Meld je hier aan voor de nieuwsbrief!